15-16 BAROK MALARSTWO

włoski malarz, jeden z pierwszych mistrzów baroku.

Uczeń Lodovico Carracciego, studiował dzieła Federico Barocciego, Tintoretta, Antonio Campiego, Veronesa i Correggia. Był współtwórcą tzw. bolońskiej szkoły eklektycznej przeciwstawiającej się zarówno wpływom manieryzmu jak i stylu Caravaggia.

Annibale Carracci, 1560-1609

Annibale Carracci, 1560-1609

Annibale Carracci, 1560-1609

włoski malarz barokowy, najwybitniejszy przedstawiciel w malarstwie barokowym. Twórca stylu wyróżniającego się silnie skontrastowanym oświetleniem (chiaroscuro) i emocjonalnością, co było prawdopodobnie odbiciem jego niespokojnej, konfliktowej natury.

malarstwo wywarło wielki wpływ na znaczną grupę artystów zwanych caravaggionistami, ale styl pozbawiony emocjonalnego napięcia i psychologicznej autentyczności. Dopiero w XX wieku Caravaggio zaliczony został do grona wielkich mistrzów.

Michelangelo Merisi da Caravaggio, 1571-1610

Michelangelo Merisi da Caravaggio, 1571-1610

Michelangelo Merisi da Caravaggio, 1571-1610

Michelangelo Merisi da Caravaggio, 1571-1610

Michelangelo Merisi da Caravaggio, 1571-1610

Michelangelo Merisi da Caravaggio, 1571-1610

Michelangelo Merisi da Caravaggio, 1571-1610

Michelangelo Merisi da Caravaggio, 1571-1610

Michelangelo Merisi da Caravaggio, 1571-1610

Michelangelo Merisi da Caravaggio, 1571-1610

malarz włoski, uczeń Denysa Calvaerta. Początkowo tworzył w stylu wzorowanym na malarstwie Rafaela, później przeniósł się do pracowni Lodovico Carracciego, malując w eklektycznym stylu szkoły bolońskiej.

Uważa się, że Reniemu udało się połaczyć harmonię Rafaela z naturalizmem Caravaggia.

malarz włoski, członek Zakonu Jezuitów, uczeń Palmy Giovane. Reprezentant malarstwa iluzjonistycznego i techniki zwanej quadratura, zacierającej, dzięki zastosowaniu precyzyjnie kreślonej perspektywy.

W 1681 r. wykonał pierwszy fresk w rzymskim kościele Il Gesu, a w latach 1685–1694 dzieło życia, iluzjonistyczną dekorację kościoła św. Ignacego. Działał również jako architekt projektując jezuickie kościoły.

Od 1598 r. w gildii św. Łukasza jako samodzielny malarz. Rubens był nie tylko malarzem, ale również designerem, dyplomatą, a przede wszystkim trendsetterem w dziedzinie dzisiaj nazywanej life-style.

ale i fakt, iż należąc do nurtu wielkiej, kontrreformacyjnej sztuki barokowej, obok tematyki religijnej podejmował również tematykę mitologiczna i świecką, tworząc w aktach ideał puszystej, "rubensowskiej" kobiecości.

1593-1678, malarz flamandzki, uczeń Adama van Noorta. Od 1615 r. w gildii św. Łukasza. Obok Rubensa i van Dycka najważniejszy artysta flamandzkiego baroku, różniący się od nich zamiłowaniem do rubaszności i dosadności w przedstawianiu scen rodzajowych.

. Nawet sceny mitologiczne i religijne umieszczał w realiach współczesnej mu Flandrii. Początkowo ulegał wpływowi Caravaggia, z czasem upodobnił technikę malarską do rubensowskiej.

malarz flamandzki, początkowo uczeń Hendricka van Balen, potem uczeń i współpracownik Rubensa. W 1620 r. wyjechał do Anglii, gdzie został malarzem Karola I.

W Anglii stał się jednym z najwybitniejszych (obok Velazqueza) portrecistów epoki.

Palacze i pijacy

malarz flamandzki, uczeń Jana Brueghela Aksamitnego i Hendricka van Balena.

Specjalizował się w malarstwie rodzajowym, martwej naturze, scenach myśliwskich i przedstawieniach zwierząt.

Chłopi grający w karty, 25 × 39 cm, Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpia

malarz flamandzki, syn Pitera Bregela Starszego. Uczeń Gillisa van Coninxloo. Malował obrazy o tematyce religijnej i alegorycznej, ale przede wszystkim martwe natury z kwiatami i owocami.

Delikatności faktury i kolorostyki zawdzięcza przydomek "Aksamitny".

brutalny realizm, emocjonalne napięcie i głeboką religijność. Siły tego malarstwa nie zmniejszają nawet takie "kiksy", jak całkowicie nieudolne przedstawienie szczegółow anatomicznych w słynnej Lekcji anatomii dra Tulpa.

Vermeer wyspecjalizował się w malowaniu obrazów przedstawiających mieszczańską codzienność rozgrywającą się w zacisznych wnętrzach.

Aż trudno uwierzyć, że przedstawia ono kraj, który w tym czasie wywalczył niezależność od Hiszpanii i stał się ekonomiczną potęgą, będącą "solą w oku" absolutystycznej Francji.

holenderski pejzażysta, uczeń ojca, Izaaka. Nauczyciel Meinderta Hobbemy.

(Młyn koło Wijk) Wiatrak pod Duurstede, 1670, olej na płótnie, 83 x 101 cm

holenderski malarz rodzajowy. uczeń Willema Cornelisz Duystera i/lub Pietera Codde.

Napomnienie ojcowskie, 1654, 71 × 73 cm, Rijksmuseum, Amsterdam

Mimo to w tak prostych motywach ukryte były pełne znaczenia symbole - np. spiralne zwoje cytrynowej skórki były znakiem wieczności, nieskończoności i powtarzalności ludzkiego losu.

Martwa natura (Śniadanie), 1634, 83.4 x 58.5 cm, Museum voor Schone Kunsten, Ghent

wybitny holenderski pejzażysta, prawdopodobnie uczeń Jacoba van Ruisdaela. Wywarł istotny wpływ na malarstwo Barbizończyków.

Zrezygnował z tematyki rodzajowej i mitologicznej, poświęcając się niemal wyłącznie portretowi.

Spośród malarzy barokowych Velazquez jest artystą chyba najczęściej "cytowanym" w szuce współczesnej (Manet, Picasso, Bacon).

Początkowo tworzył pod wpływem Caravaggia, z czasem wypracował własny, naturalistyczny styl i chociaż uważany jest za przedstawiciela szkoły neapolitańskiej, w ujęciu tematu, w skłonności przedstawiania niesamowitości, kalectwa i fizycznego cierpienia

hiszpański caravaggionista tworzący głównie w Sewilli.

Malarstwa uczył się studiując dzieła Caravaggia i de Ribery. Jakkolwiek stworzył wspaniałe obrazy o treści religijnej, wyróżnił się serią ascetycznych martwych natur.

francuski malarz barokowy pochodzący z Katalonii. Z zawodu krawiec, malarstwa uczył się u Antoine Ranca w Montpellier. Samodzielnie studiował dzieła Rubensa, van Dycka, Rembrandta i Tycjana.

W 1682 r. zdobył Prix de Rome, od 1700 r. w Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby. Uprawiał różne gatunki malarskie, ale stał się mistrzem portretu reprezentacyjnego.

francuski pejzażysta barokowy. Uczeń Goffredo Walsa (w Neapolu) i Agostino Tassiego (w Rzymie). Przyjaźnił się i współpracował z Poussinem, ale wypracował własny styl, w którym pejzaż nie był scenografią wydarzeń, ale tematem głównym

- nawet w obrazach o czytelnym wątku narracyjnym.

W 1648 r. przyjęci do Królewskiej Akademii malarstwa i rzeźby.

kupujących gospodarstwa na wsi i snobujących się na "życie bliższe natury". Moda ta miała upowszechnić się w kręgach dworskich w okresie rokoka.

malarz francuski, uczeń Ferdinanda Elle'a i Georges'a Lallemanta, w Rzymie studiował malarstwo Rafaela, Caracciego i Tycjana.

Zajmował się teorią sztuki, brał czynny udział w debacie na temat pojęcia decorum. Poussin kontynuował w malarstwie styl klasycyzującego baroku, przeciwstawny do emocjonalnego caravaggionizmu.

uczeń Gregoria Lazzariniego, Sebastiano Ricciego i Giovanniego Battisty Piazzetty.

Przedstawiciel rokoka, uprawiał malarstwo sztalugowe i fresk. Specjalizował się w wielkich malowidłach iluzjonistycznych o tematycze elgorycznej i religijnej.

wenecki malarz specjalizujący się w wedutach, czyli pejzażach miejskich. Malarstwa uczył się od ojca, tworzył pod wpływem weducisty Givanniego Paolo Panniniego.

Jego uczniem i siostrzeńcem był Bernardo Belotto, również zwany Canalettem, nadworny malarz króla Polski, Augusta III Sasa.

Francesco Guardi, Gondola na Lagunie, 1765, 31 x 42 cm, Museo Poldi Pezzoli, Milan