|
începe să înveți
|
|
wywodzący się ze starożytności dłuższy utwór literacki, w podniosłym tonie opiewający czyny bohaterów narodowych, przedstawione na tle ważnych wydarzeń, znanych z historii, mitologii lub legend.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
opowieść wyjaśniająca narodziny świata i powstanie człowieka, leżąca u podstaw wierzeń i obrzędów różnych kultur.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
wyobrażenie jakiejś postaci, obiektu lub zjawiska utrwalone w świadomości członków określonej społeczności jako wzorzec.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
stały motyw, temat utrwalony w literaturze.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
kategoria estetyczna polegająca na naśladowaniu rzeczywistości w dziele sztuki.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
ideał etyczny w starożytnej Grecji, łączący doskonałość duchową i cielesną.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
cecha sytuacji, w której bohater musi podjąć walkę skazaną na klęskę.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
polega na zderzeniu dwóch racji, które zawsze są równorzędne. Kończy się obustronną porażką oraz walką z losem człowieka skazanego na porażkę.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
nieprzezwyciężona sprzeczność naznaczająca los bohatera tragedii, którego czyny wbrew jego woli i wiedzy prowadzą nieuchronnie do wypełnienia przeznaczenia.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
bohater sam siebie doprowadza do katastrofy
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
symbol doli człowieczej, topos człowieka w drodze, podróży, tułaczce.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
cecha człowieka, której przejawem jest całkowite, bezkrytyczne zadowolenie z samego siebie połączone z podziwem i zachwytem.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
wywodzący się ze starożytności kierunek filozoficzny, głoszący możliwość osiągnięcia szczęścia przez doznawanie przyjemności i unikanie cierpień.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
wywodzący się ze starożytności kierunek filozoficzny uznający, że najwyższym dobrem jest cnota polegająca na obojętności na przeciwności losu i panowaniu nad namiętnościami.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
postawa wobec życia i moralności. Była swoistym poszukiwaniem złotego środka poprzez połączenie dwóch antycznych filozofii życia: epikureizmu i stoicyzmu.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
korzystaj z każdego dnia, nie marnuj mijających chwil (Horacy "Pieśni")
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
złoty środek, najlepsze wyjście, droga pośrednia między skrajnościami
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
pomoc finansowa państwa, instytucji lub osoby prywatnej udzielana artystom, uczonymi i sportowcom albo wspierająca rozwój danej dziedziny kultury,
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
powrót do przeszłości w dziele literackim, zakłócający chronologiczny bieg narracji.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
zabieg stylistyczny, polegająca na celowym zwolnieniu biegu akcji w celu zbudowania napięcia i wzmożenia zainteresowania widza lub czytelnika.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
rozwinięta apostrofa będąca bezpośrednią prośbą do Boga lub bóstwa o poetyckie natchnienie.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
określenie, które zawsze odnosi się do tego samego zjawiska (osoby lub przedmiotu). Jest on charakterystyczny przede wszystkim dla poezji antycznej oraz epopei.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
jednym z rodzajów porównania poetyckiego, którego jeden człon jest rozbudowanym opisem czynów dokonanych przez człowieka, zestawionych z zachowaniem zwierząt lub ze zjawiskami przyrody.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
oczyszczenie się z napięć emocjonalnych przez głębokie przeżycie czegoś.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
nieposkromiona pycha, zuchwałość i arogancja.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
tajemnicza siła decydująca o biegu wydarzeń i kierująca czyimś życiem.
|
|
|
|
începe să înveți
|
|
zasada stosowności, określająca normy obowiązujące w konstrukcji dzieła literackiego. Zasada decorum nakazywała zgodność stylu z tematem, sytuacją społeczną narratora i odbiorcy.
|
|
|
