| Întrebare | Răspuns | |||
|---|---|---|---|---|
| 
     mają ślady połączeń z żebrami w postaci parzystych dołków żebrowych doczaszkowych i doogonowych na końcach trzonów oraz dwa symetryczne dołki żebrowe wyrostka poprzecznego, wyrostki kolczyste wysokie  
 | 
||||
| 
     głowa żebra zestawia się z dołkami żebrowymi doczaszkowymi i doogonowymi sąsiadujących kręgów, a guzek żebra zestawia się z dołkiem żebrowym wyrostka poprzecznego  
 | 
||||
| 
     głowa żebra  
 | 
||||
| 
     guzek żebra  
 | 
||||
| 
     krótkie, o spłaszczonych głowach i dołach; grzebienie dobrzuszne występują wyraźnie na trzonach kręgów początkowych i końcowych  
 | 
||||
| 
     wysokie, pochylone ku tyłowi, przednie krawędzie ostre a tyle zgrubiałe, często wyżłobione rynienkowatym, podłużnym wgłębieniem  
 | 
||||
| 
     jego wyrostek kolczysty jest ustawiony pionowo  
 | 
||||
| 
     kręg przeponowy  
 | 
||||
| 
     z przodu na wyrostkach poprzecznych, poczynając od kręgu przeciwpochyłego ku tyłowi  
 | 
||||
| 
     mocno zredukowane i w zasadzie zastąpione odpowiednimi powierzchniami stawowymi  
 | 
||||
| 
     trzony kręgów stosunkowo najdłuższe i najlepiej wykształcone (zwłaszcza u bydła), głowy i doły znacznie spłaszczone  
 | 
||||
| 
     skierowane do przodu; tylko u bydła ustawione pionowo, a nawet lekko ku tyłowi  
 | 
||||
| 
     przyjmują postać dużych blaszek (zwłaszcza u dużych ssaków); poziome u bydła i konia, prawie poziome u świni, ustawione skośnie w dół i do przodu u mięsożernych  
 | 
||||
| 
     osadzone na wyrostkach stawowych doczaszkowych  
 | 
||||
| 
     wyrostki suteczkowato-stawowe  
 | 
||||
| 
     zespalają się ze sobą za pomocą kościozrostu w zwartą kość krzyżową  
 | 
||||
| 
     tak  
 | 
||||
| 
     stopniowo maleją ku tyłowi i stają się węższe  
 | 
||||
| 
     kształt trójkąta  
 | 
||||
| 
     podstawę kości krzyżowej skierowaną doczaszkowo i wierzchołek kości krzyżowej zwrócony doogonowo  
 | 
||||
| 
     zależny od gatunku; jest bogato i różnorodnie rzeźbiona  
 | 
||||
| 
     gładka i mniej lub bardziej zaklęśnięta  
 | 
||||
| 
     przednia część powierzchni miednicznej trzonu kręgu krzyżowego I  
 | 
||||
| 
     charakterystyczne linie (kresy) poprzeczne, stopniowo zacierające się ku tyłowi, będące śladem zrostu trzonów poszczególnych kręgów krzyżowych  
 | 
||||
| 
     u konia  
 | 
||||
| 
     zrastają się w grzebień krzyżowy pośrodkowy lub zanikają  
 | 
||||
| 
     zespolone otwory kręgowe kręgów odcinka krzyżowego  
 | 
||||
| 
     od strony powierzchni dogrzbietowej – otwory krzyżowe dogrzbietowe, od strony powierzchni miednicznej – otwory krzyżowe dobrzuszne  
 | 
||||
| 
     silnie rozwinięte wyrostki poprzeczne kręgu krzyżowego I, a u niektórych gatunków także kręgu krzyżowego II  
 | 
||||
| 
     służą do zestawienia z kością biodrowa za pomocą powierzchni uchowatej  
 | 
||||
| 
     stopniowo zmniejszają się ku tyłowi i zatracają cechy przeciętnych kręgów, co wyraża się zanikaniem łuków wraz w występującymi na nich wyrostkami oraz postępującym uwstecznianiem trzonów  
 | 
||||
| 
     tylko na pierwszych pięciu  
 | 
||||
| 
     lekko wypukłe  
 | 
||||
| 
     na dolnych powierzchniach 3-5 początkowych kręgów  
 | 
||||
| 
     mogą się zamykać i tworzyć łuki naczyniowe  
 | 
||||
| 
     u psa i bydła  
 | 
||||
| 
     tętnica krzyżowa pośrodkowa  
 | 
||||